Revirat de l'alemand per Elisa Harrer

Franz Kafka (1883-1924), l’ua de las figuras màgers de la literatura deu sègle XXau, que ns’a deishat ua òbra autan fascinanta com desconcertanta e qui a suscitat mantua interpretacion. Los dètz-e-ueit racontes retienguts ací que’s pòden léger, a un purmèr nivèu, com l’autoportrèit fragmentat d’un òmi singular, traucat de contradiccions, incapable de víver dens la realitat, e tau quau l’escritura estó un sauvanegadís e constituí lo sol lòc on pensè poder existir sancèrament. Mes aquera activitat qu’estó tanben ua hont de torments infinits tad aqueth escrivan crudanhat peu dobte e fin finau desirós que la quasi totalitat de la soa produccion estossi destrusida. Se l’òmi e l’autor e son tots sancèrs en aqueths tèxtes, ne n’ei pas mensh legitime d’i véder tanben, mei generaument, un imatge de la condicion umana, l’imatge d’un èste marchant perpetuaument sus un camin qui ne’u miarà pas jamei enlòc, d’un èste cercant perpetuaument un sens ultime qui tostemps l’escaparà.